عکس | مورچه‌ای عظیم‌الجثه به بزرگی یک پرنده!

به گزارش همشهری آنلاین، به کار بردن صفت «غول‌آسا» برای مورچه‌ای به اندازه یک مگس‌مرغ اغراق نیست. چیزی حدود ۴۷ میلیون سال پیش کلونی‌هایی از این مورچه‌های غول‌آسا در وایومینگ آمریکا زندگی می‌کردند.

شگفت اینکه این مورچه‌های غول‌پیکر بزرگترین مورچه‌های نیستند که در تاریخ طبیعی کره زمین وجود داشتند. فسیل‌هایی از یک مورچه غول‌پیکر در آلمان پیدا شده است که ملکه‌اش به بزرگی یک الیکایی (پرنده‌ای کوچک از راسته گنجشک‌سانان) بوده.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

سربازان چنین ملکه‌ احتمالا هر چیزی سر راهشان بوده شکار می‌کردند از مارمولک گرفته تا پرندگان و پستانداران.

آن مورچه‌های غول‌پیکر باستانی همانند نوادگان امروزی‌شان خونسرد بودند و گرمای مورد نیاز بدنشان را از محیط دریافت می‌کرده‌اند.

آن‌ها چطور از مسیر سرد برینگ گذشته و پا به آمریکای شمالی گذاشته‌اند؟ پژوهشی در سال ۲۰۱۱ این نظریه را مطرح می‌کند که در یک دوره کوتاه گرمایش جهانی دروازه مناسب برای عبور از برینگ باز شده است اما کشف یک فسیل تازه در کانادا این فرضیه را زیر سوال برده است.

این فسیل جدید از خانواده همان مورچه‌هایی است که در وایومینگ و آلمان یافت شده‌اند. آن‌ها خانواده‌ای از مورچه‌های باستانی به نام تایتانومیرما هستند.

با توجه به ماهیت نمی‌توان درباره اندازه مورچه‌ای که در کانادا پیدا شده، اظهارنظر قطعی کرد اما این احتمال وجود دارد که هم اندازه همتای وایومینگی خود بوده باشد. پس تکلیف دمای پایین کانادا چه می‌شود؟ آیا مورچه‌های غول‌پیکر باستانی بیش از آنکه فکر می‌کنیم تحمل سرما داشته‌اند؟

تایتانومیرما کانادایی در شرایط خوبی نیست، به این معنی که نمی توان آن را به گونه ای خاص نسبت داد یا اندازه دقیق آن را تعیین کرد، اما از نظر سنی به فسیل های دیگر از نوع خود که در اروپا و وایومینگ یافت می شود، نزدیک است.

این مورچه می‌توانست ۳ یا ۵ سانتی‌متر طول داشته باشد. تخمین کمتر آن را ۶۵ درصد کوچک‌تر از همتای وایومینگ خود می‌سازد، و از این ایده حمایت می‌کند که مورچه‌های غول‌پیکر به آب و هوای گرم نیاز دارند و تنها می‌توانستند در طول دوره‌ای از گرم شدن زمین از پل زمینی برینگ عبور کنند. اندازه‌گیری بزرگ‌تر نشان می‌دهد که این مورچه‌های باستانی بیش از آنچه ما فکر می‌کردیم تحمل سرما داشتند و می‌توانستند هر لحظه از پل زمینی برینگ عبور کنند.

منبع: ساینس‌آلرت

کد خبر 747293 منبع: خبرآنلاین برچسب‌ها تاریخ - باستان‌ شناسی خبر مهم حیوانات - حشرات

منبع: همشهری آنلاین

کلیدواژه: تاریخ باستان شناسی خبر مهم حیوانات حشرات مورچه های غول پیکر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۲۹۸۶۸۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

طوطی دراکولا ؛ این خون آشام عاشق میوه است! (+تصاویر)

عصر ایران - طوطی پسکی (Pesquet's parrot) با نام علمی Psittrichas fulgidus به نام طوطی دراکولا و طوطی کرکس نیز شناخته می شود. این پرنده عضوی از خانواده Psittaculidae است. طوطی دراکولا تنها گونه سرده خود یعنی Psittrichas است. این پرنده بومی جنگل های بارانی تپه ای و کوهستانی در گینه نو است.

طوطی دراکولا یک طوطی بزرگ با درازای کلی تقریبا 46 سانتیمتر و وزن 680 تا 800 گرم است. پرهای آن به رنگ سیاه، خاکستری و قرمز است. پرنده نر بالغ دارای یک لکه قرمز پشت چشم خود است که در پرنده ماده بالغ دیده نمی شود. در مقایسه با بیشتر طوطی های دیگر، اندازه سر طوطی دراکولا کوچک به نظر می رسد. پوست سیاه و برهنه صورت و نوک نسبتا بلند و قلاب دار تا حدی در این زمینه موثرند.

سر فاقد پر ظاهری کرکس مانند به این طوطی می بخشد که دلیل انتخاب نام طوطی کرکس است. همچنین، رنگ های سیاه و قرمز پرها که شبیه به شنل دراکولا به نظر می رسد، موجب شده تا این پرنده به نام طوطی دراکولا نیز مشهور شود.   

طوطی پسکی یک پرنده میوه خوار است که رژیم غذایی آن بیشتر شامل چند گونه انجیر می شود. گاهی اوقات، میوه های دیگر، گل ها، دانه ها و شهد نیز در رژیم غذایی این حیوان جای می گیرند. قسمت برهنه سر احتمالا نوعی سازگاری برای جلوگیری از کثیف شدن پرها با میوه های چسبنده است.

اگرچه به طور معمول مهاجرت نمی کنند، اما طوطی های دراکولا با توجه به شرایط در دسترس بودن میوه می توانند به صورت فصلی جابجا شوند.

اطلاعات چندانی درباره عادات تولیدمثلی طوطی دراکولا در طبیعت وجود ندارد. به طور معمول این پرنده دو تخم در لانه خود می گذارد که در حفره های درختان ساخته می شود.

طول عمر این طوطی ها در طبیعت بین 20 تا 40 سال است.

طوطی های دراکولا به طور معمول به صورت جفت یا در گروه هایی 10 تا 20 تایی دیده می شوند. هنگام پرواز، این پرنده از روند متناوب بال زدن سریع و گلایدهای کوتاه استفاده می کند.

 

کانال عصر ایران در تلگرام بیشتر بخوانید: طوطی مشهور ، کار جدید بیرون داد! (فیلم)